این پژوهش به بررسی و تحلیل ساختار پیرنگ و گونه روایت با تکیه بر الگوهای نوین ساختارگرایی و روایتشناسی در یکی از رمانهای دفاع مقدس با عنوان ارمیا اثر رضا امیرخانی میپردازد؛ ازآنجاکه بیشتر پژوهشهای انجام شده در حوزه آثار داستانی دفاع مقدس، به نوعی کلیگویی و یا حداکثر در حد معرفی عناصر داستان باقی مانده است، در این پژوهش بر آنیم تا برای نخستین بار با تکیه بر الگوهای نوین ساختارگرایی و روایتپردازی که از شیوههای نوپا در نقد ادبی به شمار میآید، ساختار پیرنگ و گونه روایت در این رمان را بررسی کنیم؛ بنابراین نخست، ضمن معرفی نظریههای ساختارگرایی به تاریخچه مختصری از این دو علم اشاره خواهد شد و پسازآن دو الگوی ارتباطی (پیوندی و گسستنی) در ساختار پیرنگ مورد واکاوی و تحلیل قرار خواهد گرفت. در ادامه بر اساس نظریه پژوهش ضمن بررسی ساختار پیرنگ، بر آنیم تا با تکیه بر الگوهای نامبرده، به واکاوی گونه روایت و کارکردهای آن نیز بپردازیم.