ارزیابی میزان تحققپذیری طرح جامع شهر جدید بینالود (جمعیت-اشتغال-مسکن)

  طرح جامع شهری بیشتر به منظور ترویج ضوابط شهرسازی، کنترل توسعه شهرها، هماهنگ سازی بخشهای مختلف شهر و شناخت حوزههای نفوذ شهر تهیه میشود. این طرحها در کشور ما با توجه به این که برداشتی از الگوها و تجربیات کشورهای دیگر است، دارای نتایج متفاوتی بودند که بعضا با موفقیت همراه نبوده است. سابقه تهیه طرحهای جامع شهری در کشور ما به اوایل دهه ۱۳۴۰ بر میگردد. هدف از این تحقیق، بررسی و ارزیابی طرح جامع شهر جدید بینالود است و روش پژوهش به کار گرفته شده در این مقاله «توصیفی ـ تحلیلی» است. نتایج بررسیها نشان میدهد میزان تحقق پذیری جمعیت شهر جدید بینالود در سال ۱۳۹۰ که به عنوان دومین شهر اقماری مشهد در ۵۵ کیلومتری جنوب غربی آن و با هدف توسعه ناپیوسته و جذب سرریزهای جمعیتی بالقوه مشهد ایجاد شده است، ۶۶/۵ درصد است که از علل عدم تحقق آن میتوان به کاهش رشد جمعیت شهر مشهد، کمبود امکانات، تاسیسات و خدمات در شهر اشاره کرد. میزان تحقق پذیری اشتغال شهر هم برابر ۳۶/۳۵ درصد است. میزان تحقق پذیری مسکن هم برابر ۴۶/۹ درصد است. نتایج بررسیها، نشان دهنده عدم تحققپذیری مطلوب طرح جامع شهر جدید بینالود است. از علل عدم تحققپذیری مناسب طرح جامع شهر جدید بینالود میتوان به عدم تحقق جمعیت پیشبینی شده، بورس بازی زمین، کمبود امکانات، تاسیسات و خدمات در این شهر جدید اشاره کرد. در نهایت، پیشنهاد میشود که در درجه اول باید مشکلات عدم تحقق جمعیت شهر جدید بینالود که مهمترین آن نبود خدمات و امکانات مناسب است، رفع گردد تا این شهر جدید به اهداف پیش بینی شده خود نزدیکتر شود.  

کلیدواژه ها:

ارزیابی ، تحقق پذیری ، طرح جامع شهری ، شهر جدید بینالود ، شهر مشهد