سودابه رضوانی - استادیار گروه حقوق جزا و جرم شناسی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه خوارزمی
مریم غنی زاده بافقی - استادیار گروه حقوق خصوصی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه خوارزمی

خشونت علیه زنان، پدیدهای دیرینه و نسبتا شایع در همه جوامع است. افزون بر میزان فراوان انواع خشونت جسمی، روانی، جنسی و اقتصادی علیه زنان، آنچه که اهمیت توجه و حمایت از زن خشونتدیده را در این وقایع، دوچندان میسازد، رقم سیاه این خشونتها و لزوم حفاظت از خانواده و سایر اعضای آن، از جمله کودکان و همچنین درمان زنان بزهدیده برای پیشگیری از تکرار خشونت است. فارغ از مباحث لزوم یا عدم لزوم مداخله اجتماعمحور در این زمینه، امروزه اقدامهای مختلفی در راستای حمایت از زنان در معرض خشونت خانگی یا خشونتدیده از سوی نهادها و سازمانهای مختلف دولتی یا جامعوی به کار گرفته میشود که پیشبینی و ایجاد «خانههای امن» نمونهای از این موارد است. نقش خانههای امن در اصلاح زنان خشونتدیده یا در معرض خشونت از رهگذر ارائه حمایتهای کوتاهمدت و بلندمدت امر مهمی است که تاکنون چندان موردتوجه پژوهشگران قرار نگرفته و پرداختن به آن ضروری است. ازاینرو، نگارندگان نوشتار حاضر ضمن بحث در مورد سابقه و ویژگیهای خانههای امن در سایر کشورهای پیشرو مانند کانادا، ایالات متحده آمریکا و… با مراجعه به معدود خانههای امن دولتی و خصوصی شهر تهران، مصاحبه با مسئولان امر و بررسی دستورالعملهای نگاهداری زنان خشونتدیده خانگی در ایران، ویژگیهای حمایتی خانههای امن و مسائل پیشروی آنها را مورد بررسی قرار دادهاند که نشانگر این مسئله است که وجود و گسترش خانههای امن در ایران لازم و همچنین رفع نقایص موجود در این زمینه نیازمند آموزش، آگاهیبخشی و جلب کمک یا حمایتیابی هرچه بیشتر جامعه مدنی و سایر نهادهای مرتبط دولتی برای ارائه برنامههای باکیفیتتر در ابعاد مددکاری، روانشناختی، حقوقی و پزشکی در راستای درمان زنان خشونتدیده و پیشگیری از تکرار خشونت در آینده است.

خانه امن, درمان, خشونت خانگی, مداخله اجتماعمحور, بزهدیدگی