بررسی اثربخشی آموزش تصویر سازی ارتباطی والد – فرزند بر کیفیت دلبستگی کودک

تصویر سازی ارتباطی۱ ، یک درمان کوتاه مدت است. این نظریه از نیازهای برآورده نشده به عنوان » جراحات « یاد می کند. این دیدگاه بر تاثیر تعامل اشخاص روی یکدیگر تاکید می کند، این رویکرد از قدرت رابطه به عنوان منبع التیام استفاده می کند، قلب این دیدگاه ایجاد یک محیط امن برای ارضا نیازها و التیام زخم های کودکی است. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش تصویر سازی ارتباطی والد – فرزند بر کیفیت دلبستگی کودک بود. این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانش آموز پسر ۱۱ الی ۱۲ ساله که به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل که هر گروه شامل ۱۵ نفر بود تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه دلبستگی به والدین و همسالان فرم تجدیدنظر شده کودکان (IPPA-R) استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل آزمون کواریانس نشان داد. بین گروه های آزمایش و کنترل از لحاظ دلبستگی در بعدهای اعتماد متقابل، کیفیت ارتباط، بیگانگی تفاوت معناداری وجود دارد. در نتیجه آموزش تصویر سازی ارتباطی به والدین می تواند باعث بهتر شدن کیفیت ارتباط والدین با کودکان شود.کودک این رابطه با والدین را بعدها هم حفظ خواهد کرد، تا رفتار خود را با والدین محبوبش تطبیق دهد. پس دلبستگی می تواند زمینه لازم برای تاثیر مثبت والدین بر فرزندان را فراهم نماید.

کلیدواژه ها:

آموزش تصویر سازی ارتباطی ، والد – فرزند ، کیفیت دلبستگی