شیوا گرانمایه پور - دانشجوی دکتری روانشناسی، دانشگاه تربیت مدرس
پرویز آزادفلاح - دانشیار روانشناسی، دانشگاه تربیت مدرس، دانشکده علوم انسانی (نویسنده مسئول)
فضل اله احمدی - گروه پرستاری دانشگاه تربیت مدرس
نیما قربانی - گروه روانشناسی دانشگاه تهران

پیشینه پژوهشی در روان درمانی همواره بر اهمیت خودآگاهی و مدیریت انتقال متقابل و قابلیت کاربرد آن در تمامی موقعیتهای روان شناختی تاکید کرده است. بر همین اساس هدف مقاله حاضر بررسی رابطه فرایندهای خودنظمبخشی با انتقال متقابل است. در این راستا، از رواندرمانگران شهر تهران، ۱۸۰ نفر که به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، مقیاس های پژوهش را تکمیل کردند. به منظور بررسی فرایندهای خودنظمبخشی از مقیاسهای بهوشیاری، خودشناسی انسجامی و فرم کوتاه خودمهارگری و برای بررسی انتقال متقابل از پرسشنامه انتقال متقابل استفاده شد. دادههای به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودشناسی انسجامی و خودمهارگری رابطه منفی با انتقال متقابل دارند و خودشناسی انسجامی در ارتباط خودمهارگری با انتقال متقابل، نقش تعدیلکننده ایفا می-کند. نتایج پژوهش گسترش قابلیت ها و ساز و کارهای هشیاری و مهار هشیارانه در فرآیند روان درمانی را مورد تاکید قرار می دهند. واژگان کلیدی: انتقال متقابل، فرایندهای خودنظمبخشی، بهوشیاری، خودشناسی انسجامی، خودمهارگری

انتقال متقابل, فرایندهای خودنظمبخشی, بهوشیاری, خودشناسی انسجامی, خودمهارگری