شناسایی عوامل موثر بر ظرفیت نوآوری بنگاههای دانشبنیان حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات در ایران

هدف این مقاله، شناسایی عوامل موثر بر ظرفیت نوآوری بنگاههای دانشبنیان حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات در ایران است. در این مقاله که از نوع توصیفیـتحلیلی است، از روش پژوهش کمیـکیفی استفاده شده و پژوهش در دو بخش انجام شده است. بخش نخست، بهصورت کیفی و با استفاده از روش تحلیل پیشینه موضوع و مصاحبه با ۹ نفر از سیاستگذاران، خبرگان، و مدیران بنگاههای حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات انجام شده است. در بخش دوم، الگوی بهدستآمده در مرحله نخست از طریق توزیع پرسشنامه در میان ۲۷۵ بنگاه فعال در این حوزه، پیمایش شد تا اعتبار الگوی پیشنهادی سنجیده شود. بنا بر نتایج بهدستآمده، عوامل محیطی، نسبت به عوامل سازمانی، در ارتقای ظرفیت نوآوری بنگاههای حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات اهمیت بیشتری دارند. بهنظر میرسد، دلیل این اهمیت، تاثیرپذیری بالای کسبوکارهای دانشبنیان این حوزه از عواملی همچون رشد و ثبات اقتصادی، رقابتپذیری، و حمایت دولت از نوآوری باشد. همچنین، نتایج بهدستآمده در این مقاله نشان میدهد، مهمترین عوامل سازمانی موثر بر ظرفیت نوآوری عبارتاند از: همکاری و ارتباطات، منابع ایدهیابی، عوامل فردی، فرهنگ سازمانی، راهبردها و مدیریت فناوری، مدیریت دانش و یادگیری سازمانی، و تخصیص منابع به نوآوری. در میان عوامل محیطی موثر بر نوآوری، حمایت نهادی، عوامل کلان اقتصادی، و موقعیت بنگاه، بهترتیب دارای بیشترین اهمیت بودهاند. افزونبراین، نتایج نوآوری، نتایج بازار، نتایج مالی، و نتایج انسانی، مهمترین شاخصهای اندازهگیری ظرفیت نوآوری بهشمار میآیند.

کلیدواژه ها:

نوآوری ، مدیریت نوآوری ، ظرفیت نوآوری ، فناوری اطلاعات و ارتباطات ، بنگاههای دانشبنیان