کاربست تطبیقی نظریه آیکونوگرافی در دو نقاشی همنام "شام آخر" اثر داوینچی و جوتو

آیکونوگرافی در تقسیم بندی رویکردهای ضد فرمالیستی قرار می گیرد که توجه و تاکید ویژه اش بر محتواها، زمینه های فرهنگی مختلف و لایه های پنهان و زیرین اثر هنری از چشم اندازهای مختلف است. روح زمانه به تعبیر هگل و سنت های هنری خاص آن دوران که شامل بسترهای تاریخی، اسطوره ای مذهبی، فلسفی، روانشناسی و جامعه شناسی آن زمانه است، تاثیر ژرفی درآفرینش اثر هنری می گذارد و فرم و محتوا را تابع خصلت ها و خصوصیت های خویش می گرداند و از توصیف خصوصیات ظاهری صرف، فراتر می رود. از طرفی دو اثر همنام از دو هنرمند متفاوت، نشان می دهد که چگونه زوایای دید متفاوتی تحت تاثیر بستر فرهنگی خویش، علیرغم یکسان بودن روایت، به تصویر کشیده شده است. متدلوژی پژوهش از نوع کیفی، بنیادی و با روش توصیفی تحلیلی انجام شده است و با حرکت از جز یا مورد مطالعه، که تابلوی شام آخر اثر داوینچی و جوتو است، به کل (نظریه آیکونوگرافی و کاربست تطبیقی آن در تصاویر از این منظر) می انجامد. در حرکت از جز به کل یا روش استقرایی، تجزیه و تحلیل از پایین به بالا، از مورد مطالعه به نظریه، از ماده و فرم به محتوا و معنا انجام می شود.

کلیدواژه ها:

آیکونوگرافی ، شام آخر ، داوینچی ، جوتو