اصول انسان شناسی و مقایسه ی بین انسان شناسی دینی و انسان شناسی تجربی حوزه ی علمیه ی اصفهان

انسان شناسی به عنوان اصلی ترین شاخه مطالعات انسانی از دیرباز ذهن بشریت را معطوف به مهمترین مخلوق در جهان هستی ، یعنی انسان نموده است . با توجه به پیشرفت علوم در جهان ، امروزه نمیتوان علم خاصی را عهده دار شناخت انسان دانست. این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی است ، به منظور شناسایی انسان شناسی و مقایسه بی انشناسی دینی و تجربی سامان یافته است . یکی از انواع انسان شناسی بر اساس روش های موجود در آن انسان شناسی تجربی یا علمی است؛ انسان شناسی تجربی نوعی از انسان شناسی است که با روش تجربی به بررسی انسان می پردازد، یعنی از همان روش موجود در علوم طبیعی که روش آزمایش و تجربه است، برای شناخت انسان هم استفاده می شود، چرا که در این نوع انسان شناسی، انسان بعنوان یک موجودطبیعی، همانند بقیه موجودات طبیعی تلقی می شود که تکامل یافته تر از بقیه حیوانات است. واقعیت این است که علم تجربی قادر نیست همه چیز را حساب کرده، اندازه بگیرد. نمی تواند اعتماد، ایمان، زیبایی، خوشحالی و ... را تعریف کند. علم تجربی نمی تواند زندگی را بشناسد و تعریف کاملی از آن به ما ارائه دهد و لذا هدف زندگی را هم نمی تواند بشناسد یکی دیگر از انواع انسان شناسی ، انسان شناسی دینی است منطق زیر بنایی آن فهم مذهب و اعتقادات به عنوان پدیده ای در متن فرهنگ و جامعه و نیز در زمینه می روانی و طبعا در تعامل با آنهاست. در نگرش دینی هم انسان شناسی با اصول دین و مسایل ارزش هستی شناختی آن، ارتباط مستحکمی دارد و هم فروع دین و مسایل ارزشی دین با انسان شناسی مرتبط است.

کلیدواژه ها:

انسان شناسی ، انسان شناسی تجربی ، انسان شناسی دینی