مدل سازی و تحلیل کارایی پذیری ابرسیار

رایانش ابری سیار (MCC) یک راهکار جدید است و به منظور غلبه بر محدودیت های دستگاه هایی مانند گوشی های هوشمند و لوح ها تشکیل شده است، که وظایف سنگین را به مراکز داده بر مبنای ابر منتقل می کند. برای نهادهای تجاری دخیل در رایانش ابری سیار پیش بینی، تضمین تحلیل کارایی پذیری سرویس های ارائه شده امری مهم و اجتناب ناپذیر است. اما برخی ویژگی های شبکه های بی سیم همچون متحرک بودن کاربران ناپایداری خطوط بی سیم از یک سو بعضی مشخصه های رایانش ابری مانند مقیاس گسترده پیچیدگی تکنولوژی مجازی سازی از سوی دیگر، مطالعه ی کارایی چنین سیستم هایی را مشکل می کند. امروزه محاسبه ی کارایی به تنهایی کافی نیست و باید مفهوم جامع تری به نام کارایی پذیری (performability) مورد بررسی قرار گیرد. این مقاله، مدلی برای ارزیابی کارایی پذیری سیستم های رایانش ابری سیار و با در نظر گرفتن چند برنامه ی کاربردی به طور هم زمان بر خلاف مقالات دیگر که یک برنامه کاربردی را در نظر می گرفته اند، با استفاده از ابزار مدل سازی شبکه های پتری، ارائه می کند. به وسیله ی این مدل، صاحبان ابر سیار قادر خواهند بود درک بهتری نسبت به تاثیر وجود خطا بر مقدار معیارهای کارایی داشته باشند و علاوه بر شناسایی گلوگاه های سیستم، برنامه ریزی مناسبی برای استفاده از منابع موجود، جهت کاهش هزینه ها و بهبود رضایت مشتریان، داشته باشند. در مدل سازی کارایی پذیری، از شبکه های پتری جهت مدل سای کارایی پذیری سیستم ابری استفاده شد و به کمک آن معیارهایی همچون هزینه، گذردهی و زمان اجرا محاسبه گردید. مدل پیشنهادی توسط نرم افزار SPNP حل و نتایج عددی ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

رایانش ابری سیار ، کارایی پذیری ، شبکه پاداش تصادفی