بررسی هنر میناکاری در دوره صفویه و استفاده از آن در ارائه مجموعه لباس مادر و کودک

میناکاری از جمله هنرهای ارزشمندی است که در ملل مختلف و اعصار گوناگون همیشه مورد توجه بوده است. ولی متاسفانهبه دلیل کمیت آن خصوصا در ایران در اغلب تحقیقات نادیده یا کمرنگ مانده زیرا اغلب بهعنوان قسمتی از فلزکاری مطرحشده و به همین علت مستقلا مورد توجه کافی قرار نگرفته است. اما پژوهش درباره آن میتواند اطلاعات ژرف و دسته اولی بههنرمندان و پژوهشگران مربوطه ارائه نماید. در دوره معاصر که سیل عظیم دانه های علمی، فرهنگی و اجتماعی در پیرامون ماتوجه به ارزش های گذشتگان و جلوه دادن آنها را موجب شده اند، نقطه عطفی برای بازشناسی هنرهای سنتی ایران توسطافراد، خصوصا جوانان به وجود آمده است. این پژوهش از نظر هدف بنیادی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی بوده و به شیوه اسنادی با تمرکز بر روی میناکاری های دوره صفوی به تحلیل پرداخته است. این امر با توجه به جایگاه هنرهای سنتی ایران وبا رویکرد احیا هنر میناکاری است که از جمله هنرهای سنتی بوده و با توجه به اصول و مبانی با حفظ ریشه ها و سنت هایاصیل رشد کرده و مراحل شکل گیری خود را گذرانده است. یافته های این پژوهش بیانگر جلوه و اعتلای هنر میناکاری است وبا توجه بیشتر در آثار گذشتگان میتوان این هنر ارزشمند را در همجواری با پوشاک در عرصه مد روز و در قالب زیورآلات والحاقات لباس مورد بررسی قرار داد به ویژه کاربرد این هنر به صورت تلفیقی با پوشاک و چگونگی این ترکیبات هنری، امریاست که می تواند برای تولید کنندگان البسه که مایل به استفاده از عناصر هنرهای سنتی در محصولات خود هستند بسیارمفید باشد.

کلیدواژه ها:

میناکاری ، زیورآلات ، فلزکاری ، دوره صفوی