اثربخشی طرحواره ی درمانی گروهی بر ناسازگاری اولیه دانشجویان با اختلال بدریخت انگاری بدن

بدریخت انگاری بدن تصور فرد از نقص خیالی یا بیش برآورده شده ای است که فرد را دچار اشتغال ذهنی میکند. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش اثربخشی طرحواره های درمانی گروهی بر ناسازگاری اولیه دانشجویان دارای اختلال بدریخت انگاری بدن است. تعداد ۳۴ نفر ۱۷) دختر و ۱۷ پسر) از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد سقز در نیم سال اول تحصیلی سال -۹۹ ۱۳۹۸ به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. آزمودنیها قبل و بعد از پژوهش از نظر طرحواره ناسازگاری اولیه مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزار پژوهش حاضر پرسشنامه اختلال بدریخت انگاری بدن (ربیعی و همکاران،(۱۳۹۰ با ضریب پایایی ۰/۸۲ و پرسشنامه فرم کوتاه طرحواره یانگ (۱۹۹۵) با ضریب پایایی ۰/۹۵ بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده گردید. نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیره حاکی از آن بود که اثربخشی طرحواره ی درمانی بر متغیرهای ناسازگار اولیه لحاظ بریدگی و طرد، خودانگاری، محدودیت و گوش به زنگی و همچنین متغیر بدریخت انگاری بدن معنادار بود .(p<۰/۰۵) این در حالی بود که از لحاظ متغیر دیگرجهت مندی تفاوت معناداری بین دو گروه از لحاظ اثربخشی طرحواره درمانی مشاهده نشد .(p>۰/۰۵) با توجه به این نتایج میتوان گفت که به وسیله طرحوارهی درمانی گروهی میتوان میزان نشانگان بدریخت انگاری بدن و طرحواره های ناسازگار اولیه دانشجویان را پیش بینی و کاهش داد.

کلیدواژه ها:

بدریخت انگاری بدن ، بدشکلی بدن ، طرحواره درمانی ، طرحواره ناسازگار اولیه ، دانشجویان.