پریسا مشکسار - استادیار گروه شهرسازی، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
ساره جمشیدی مقدم - دانشجوی کارشناسی ارشد، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران
مریم تاج الدین

یکی از مسائلی که به صورت کتمان ناپذیری هم بر نحوه معماری" موثر" و هم از آن "متاثر" است سبک زندگی مخاطبان است. در اینراستا توجه به فضای سبز مسکن، به عنوان متغیر مستقلی که سبک زندگی انسان را تغییر می دهد و به تبع آن سبک زندگی به عنوانعاملی که میزان و نحوه مصرف انرژی (توسعه پایدار) را تحت تاثیر قرار می دهد، ضروری می نماید.استفاده بهینه از زمین و برنامه ریزی فضای سبز شهری، یکی از مسائل مهم و اساسی در نظام برنامه ریزی شهری است. با توجه به اهمیتفضای سبز شهری و همچنین افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی که موجب تبدیل فضاهای باز و سبز شهری به سطوح بتنی خشن ونفوذ ناپذیر شده است، لازم است از روش ها و ابزار جدیدی در این راه کمک گرفت.مطالعه حاضر تاثیر فضا و معماری سبز بر برنامه ریزی پایدار شهری را مورد کنکاش قرار می دهد.اتصال محکم زندگی انسان و طبیعت به عنوان عنصر ذاتی و فطری، این تصور بشر را برای فرار از تحت سلطه بودن سیستم های حیاتبه وسیله پیشرفت بشریت و فن آوری های نوین به شکلی که توانایی تغییر و انتقال بنیادین جهان طبیعت را داشته باشد را زیر سوالبرده است. در دنیای کنونی افزایش بی رویه جمعیت شهرها از یک سو و توسعه ی بی ضابطه از سوی دیگر و هم چنین صنعتی شدنبدون توجه به آسایش و سلامت افراد در فضاهای مسکونی ، جوامع بشری را در معرض بحران قرار داده است.مسکن به عنوان یکی از پدیده های واقعی از نخستین مسایلی است که بشر همواره برای دگرگونی مناسب و معقول آن در تلاش است.هدف از ساختن فقط تولید نیست بلکه کاربری آن مد نظر است و کیفیت نقش مهمی را در کسب رضایت متقاضیان مسکن دارد. باتشخیص نیاز فطری انسان برای برقراری ارتباط با طبیعت به همراه پایداری و استراتژی های جهانی طرحی برای خلق محیط هایی کهتضمین کننده کیفیت زندگی و معماری سبز باشد را در پی داشته است.

پایداری، معماری، فضای سبز، مسکن، طبیعت، برنامه ریزی