ارزیابی میزان تمایل شهروندان به استفاده از دوچرخه های اشتراکی بیدود در کلانشهر شیراز

مفهوم اشتراک دوچرخه از سال ۱۹۶۰ با افزایش علاقه به استفاده از دوچرخه ظهور یافته و منجر به گسترش سریع برنامه هاییدر این خصوص در شهرهای مختلف اروپا شد. در حال حاضر چهارمین نسل برنامه های دوچرخه اشتراکی را شاهد هستیمکه شامل سیستم های هوشمندی هستند که هدف آنها پایداری، کارامد بودن و کیفیت است. پژوهش حاضر به لحاظ ماهیتو هدف، توصیفی- تحلیلی بوده و نوع آن کاربردی است. هدف این پژوهش، بررسی رابطه میان میزان تمایل شهروندان بهاستفاده از دوچرخه های اشتراکی بیدود در کلانشهر شیراز بر مبنای ادراک سودمندی و ریسک پذیری این سیستم در دوبعد فردی و همگانی می باشد که در این راستا، نتایج به دست آمده از ۲۰۸ پرسشنامه شهروندی، پس از بررسی پایاییپرسشنامه (آلفای کرونباخ=۰/۸۸)، با روش همبستگی اسپیرمن مورد تحلیل قرار می گیرد. نتایج تحلیل نشان می دهد کهتمایل افراد به استفاده از دوچرخه های اشتراکی عمدتا با ادراک آنها از میزان سودمندی این سیستم در هر دو بعد فردی واجتماعی آن و نه با ریسک پذیری دارای ارتباطی بسیار قوی و مثبت می باشد. از میان عوامل فردی سودمندی نیز، لذت روانیاستفاده از دوچرخه دارای قوی ترین رابطه با تمایل به استفاده از این سیستم می باشد.

کلیدواژه ها:

دوچرخه اشتراکی ، تمایل به دوچرخه سواری ، سودمندی ، ریسک پذیری ، دوچرخه بیدود