بررسی بتن خود تراکم مسلح به الیاف پلیمری

برای سالیان متمادی دست یابی به بتنی با قابلیت خودترازی )خود تراکمی( بدون افت در مقاومت، روانی و یا جداشدگی، آرزوی مهندسین در کشورهای مختلف بوده است. در اوایل قرن بیستم به دلیل خشک بودن مخلوط بتنی ، تراکم بتن تنها از طریق اعمال ضربه های سنگین در مقاطع وسیع و در دسترس ممکن بود. با شیوع استفاده از بتن های مسلح و آشکار شدن مشکلات اجرایی کاربرد مخلوطهای خشک، گرایش به استفاده از مخلوط های مرطوب تر گسترش یافت، اما شناسایی تاثیر نسبت آب به سیمان در دهه ۱۹۲۰ نشان داد که افزایش این نسبت می تواند موجب افت در مقاومت بتن گردد. این عوامل باعث گردید تا توجه ویژه ای بر خواص کارایی و رئولوژی بتن و نیز روش های تراکم، با هدف بهبود خواص مقاومت و دوام آن صورت گیرد. این تحقیقات در نهایت منجر به معرفی بتن خود متراکم گردید. بتنی با قابلیت جریان زیاد که می تواند تنها تحت تاثیر نیروی ثقل و بدون نیاز به انجام هرگونه فرآیند دیگری تمامی زوایای قالب را پر کرده و آرماتورها را در برگیرد، بدون آنکه جداشدگی یا آب انداختن ایجاد گردد. در سال ۱۹۸۸ میلادی این نوع بتن در کارگاه ساخته شد و نتایج قابل قبولی را از نظر خواص فیزیکی و مکانیکی بتن ارائه داد. مقالات متعددی در ارتباط با توسعه بتن خودتراکم در دنیا ارائه شده و امروزه بتن خود تراکم همزمان با کشور ژاپن در مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی کشورهای اروپایی ، کانادا و امریکا مورد بحث بررسی و اجرای سازه های بتنی است. این مقاله با متد تحلیلی توصیفی و با هدف بررسی ویژگی های بتن خود تراکم مسلح به الیاف پلیمری صورت گرفته است .

کلیدواژه ها:

بتن ، خود تراکم ، الیاف پلیمری ، ساختمان