کامران امیریان
شهرام مامی
وحید احمدی
جهانشاه محمد زاده

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد (Acceptance and Commitment Therapy) و رفتاردرمانی دیالکتیکی ((Dialectical Behavior Therapy  بر کاهش تکانشگری افراد معتاد انجام شد. روش­ کار: پژوهش حاضر از نوع  شبه­آزمایشی، پیش­آزمون، پس­آزمون، گروه کنترل و پیگیری است. جامعه آماری شامل کلیه افراد معتاد شهر کرمانشاه می­باشد. حجم نمونه، شامل ۶۰  نفر می­باشد که به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی ساده در سه گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند (۲۰ بیمار در هر گروه).  افراد در ACT و DBT هر کدام به ترتیب ۱۰ و ۱۲ جلسه تحت مداخله قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله­ای را دریافت ننمود. ابزارهای پژوهش مقیاس تکانشگری بود که در هر سه مرحله پیش­آزمون، پس­آزمون و پیگیری بر روی آزمودنی­ها اجرا شد. داده­های به دست آمده با روش­های تحلیل واریانس با اندازه­های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرنی با SPSS-۲۰ تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها: نتایج نشان داد در مرحله بعد از مداخله و مرحله پیگیری دو گروه آزمایش یعنی ACT و DBT نسبت به گروه کنترل اثربخشی بیشتری در کاهش نمرات تکانشگری داشتند. در پایان دوره مداخله و مرحله پیگیری، بین اثربخشی ACT و DBT بر کاهش نمرات تکانشگری تفاوت معناداری وجود نداشت. بحث: این پژوهش، در مجموع حمایتی تجربی برای ACT و DBT بر کاهش تکانشگری فراهم میکند

ACT, DBT, impulsive, addicted people, ACT, DBT, تکانشگری, افراد معتاد