مقایسه وضعیت خستگی از دلسوزی در آموزگاران مدارس آموزش ویژه شهر همدان براساس سن، جنسیت و تحصیلات

آموزش در مدارس ویژه دشواریها و ویژگیهای خاص خود را دارد. از این رو، هدف این پژوهش مقایسه وضعیت خستگی از دلسوزی در آموزگاران مدارس آموزش ویژه شهر همدان (شامل ناتوانی هوشی، اختلال یادگیری ویژه، نابینا، ناشنوا، و اوتیسم) براساس سن، جنسیت و تحصیلات بود. روش پژوهش همبستگی بود. ۱۰۰ نفر از آموزگاران مدارس ویژه شهر همدان به روش نمونه-گیری دردسترس انتخاب شدند و پرسشنامه ۴۰ گویهای خستگی از دلسوزی (پرتنوی، ۱۹۹۶) را پاسخ دادند. دادهها با استفاده از آزمون t مستقل، ضریب همبستگی، و تحلیل واریانس یکراهه تجزیه و تحلیل شد. یافتهها نشان داد که بین خستگی از دلسوزی و سن همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد (۰۵/۰ > P و ۷/۰ = r). اما بین تحصیلات با خستگی از دلسوزی همبستگی معناداری به دست نیامد (۰۵/۰ < P). تفاوت بین خستگی از دلسوزی آموزگاران زن و مرد مدارس ویژه معنادار بود؛ همچنین بین آموزگاران دانشآموزان گروههای ناشنوا و اختلال یادگیری ویژه با آموزگاران دانشآموزان گروههای ناتوانی هوشی، اوتیسم، و نابینا از نظر خستگی از دلسوزی تفاوت معنادار به دست آمد (۰۵/۰ > P). بنابراین، خستگی از دلسوزی با سن رابطه معنادار داشت، اما با تحصیلات ارتباط معناداری نداشت. خستگی از دلسوزی در بین آموزگاران آموزشگاههای گروههای ناتوانی هوشی، اوتیسم، و نابینا به طور معناداری بالاتر از گروههای ناشنوا و اختلال یادگیری ویژه است. پس توجه به سن آموزگاران و نیز گروه دانشآموزان استثنایی که آموزگار با آنان کار میکند، اهمیت بیشتری در خستگی از دلسوزی دارد.

کلیدواژه ها:

خستگی از دلسوزی ، آموزگاران ، مدارس ویژه