فرحین زهرا عابدی
شهناز کریم زاده

دولت صفویه به عنوان یک حاکمیت گسترده و فراگیر شیعه که در قرن دهم هجری در ایران شکل گرفت از جهات مختلف بررسی شده است، اما یکی از موضوعاتی که باید به­صورت خاص بررسی شود جایگاه اندیشه مهدویت در این دوره و دستاوردهای علمی آن است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی در نظر دارد به این پرسش پاسخ گوید که اندیشه مهدویت در جامعه عصر صفوی و تولیدات علمی آن، چه جایگاهی داشته است و تالیفات نگاشته­شده در این دوره بر چه محورهایی از مهدویت تاکید کرده­اند. یافته­های پژوهش حاضر نشان می­دهد که اندیشه مهدویت نه­تنها در میان عامه مردم این عصر رایج بوده است بکه دو قشر محدثان و متکلمان به آن عنایت ویژه داشته­اند. محدثان و علمای اخباری تلاش می ­کردند تا احادیث درباره امام مهدی (عج) را گردآورند، متکلمان نیز تلاش می­کردند تا برای اثبات اصل مهدویت، استدلالهای عقلی ارائه دهند. این دو رویکرد در کنار یکدیگر، موجبات تقویت جایگاه مهدویت در این عصر و پس از آن را فراهم کرده است.

مهدویت, حاکمان, صفویه