زکیه تقی زاده - دانشگاه تهران، دانشکده حقوق پردیس فارابی، تهران، ایران
مهدی حدادی - عضو هیات علمی دانشگاه تهران

توسعه پایدار اقیانوس­ها و ضابطه­مند نمودن دریاها با اعمال حاکمیت قانون بر آنها، یکی از پدیده­های نوین در عرصه حقوق بین­الملل دریاها به شمار می­رود. با تشدید چالش­ها و تهدیدات وارد بر محیط زیست دریایی و کاهش روزافزون منابع ژنتیکی در اثر گسترش فعالیت­های انسانی، نگرانی­های جامعه بین­المللی در خصوص وقوع بحران زیست­محیطی برای نسل­های آینده و تهدید مبانی انصاف بین­نسلی و میراث مشترک بشریت رو به فزونی نهاده است. از این­رو حفاظت و بهره­برداری پایدار از تنوع زیستی دریایی و منابع ژنتیکی در مناطق ورای صلاحیت ملی طی سال­های اخیر مرکز توجهات مجمع عمومی ملل متحد را به خود اختصاص داده و قرار است رژیم حقوقی حاکم بر تنوع زیستی با تدوین یک سند حقوقی الزام­آور در چارچوب کنوانسیون حقوق دریاها به اجماع کشورها ضابطه­مند گردد. پژوهش پیش­رو ضمن تشریح نظام حقوقی بین­المللی حاکم بر تنوع زیستی دریایی به بررسی آثار حقوقی و نتایج حاصل از اعمال دکترین میراث مشترک بشریت بر منابع ژنتیکی دریایی در مناطق ورای صلاحیت ملی دولت­ها می­پردازد.

تنوع زیستی دریایی و منابع ژنتیکی, توسعه پایدار, انصاف بین نسلی, میراث مشترک بشریت, مناطق ورای صلاحیت ملی