زهرا سلگی - Assistant Professor,Department of psychology, Payame Noor University, Tehran, Iran
روح اله رضایی - M.Sc. in General Psychology, Payame Noor University, Islam abad Gharb, Kermanshah, Iran
شهریار میرزایی - Department of Statistics, Payame Noor University, Tehran, Iran.

تعهد زناشویی زوجین در پایداری نظام و بنیان خانواده نقش بسیار اساسی دارد و از ارکان اصلی آن به شمار میآید، لذا بررسی مولفههای تاثیرگذار و تقویتکننده آن از اهمیت بالایی برخوردار است، طرح پژوهش حاضر توصیفی، از نوع همبستگی که با هدف بررسی نقش واسطهی الگوهای تعاملی زوجین در ارتباط بین سبکهای عشقورزی و تعهد زناشویی صورت گرفت. جامعه آماری پژوهش، زوجین شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۸ بود که تعداد ۱۹۰ زوج از آنها که در ۵ منطقه شهری (۶،۵،۳،۱ و ۷) بودند به روش نمونهگیری خوشهای چندمرحلهای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تعهد زناشویی (آدامز و جونز،۱۹۹۷)، مقیاس عشق (استرنبرگ، ۱۹۸۶) و پرسشنامه الگوهای تعاملی زوجین (کریستنسن و سالاوی، ۱۹۸۴) بود. دادهها به شیوه رگرسیون چندگانه و آزمون بارون و کنی (۱۹۸۶) مورد تجزیهوتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از تحلیل دادهها نشان داد که رابطه مثبت و معناداری (r = ۰/۴۳ و p < ۰/۰۱) بین سبکهای عشقورزی و تعهد زناشویی وجود دارد. علاوه بر این تنها بین خرده مقیاس الگوی سازنده متقابل از میان الگوهای تعاملی زوجین با تعهد زناشویی (r = ۰/۱۹ و p< ۰/۰۱) و سبکهای عشقورزی (r = ۰/۱۲ و p < ۰/۰۱) رابطه مثبت و معنادار بود. همچنین نقش واسطهای الگوی تعاملی سازنده متقابل در رابطه بین سبکهای عشقورزی و تعهد زناشویی مورد تائید قرار گرفت. لذا با استفاده از یافتههای پژوهش میتوان نتیجه گرفت که سبکهای عشقورزی با افزایش استفاده از الگوی تعاملی سازنده موجب تقویت و افزایش تعهد در روابط زناشویی میگردد که نتیجه آن برخورداری زوجین از خانوادهای پویا و پایدار است.

marital commitment, love styles, couples' communication patterns, تعهد زناشویی, سبکهای عشقورزی, الگوهای تعاملی زوجین