«ترکیب» و «اشتقاق» در دستور زبان فارسی و عربی
عنوان مقاله: «ترکیب» و «اشتقاق» در دستور زبان فارسی و عربی
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-10-2_005
منتشر شده در در سال 1397
شناسه ملی مقاله: JR_LIAR-10-2_005
منتشر شده در در سال 1397
مشخصات نویسندگان مقاله:
وجیهه زمانی بابگهری - دانش آمو خته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
محمدصادق بصیری - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
خلاصه مقاله:
وجیهه زمانی بابگهری - دانش آمو خته کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
محمدصادق بصیری - دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر، کرمان، ایران
برای واژهسازی، راههای متعددی وجود دارد، اما ادیبان و زبانشناسان، «ترکیب» و «اشتقاق» را از اصلیترین فرایندهای ساخت واژه برشمردهاند. از این رو، زبان فارسی به دلیل اینکه از خانواده زبانهای «هندواروپایی» است و در این خانواده، فرآیند واژهسازی عمدتا از طریق «ترکیب» صورت می گیرد، در زمره «زبانهای ترکیبی» قرار گرفته و در مقابل، زبان عربی، همنژاد با زبانهای «سامی» است که به دلیل اهمیت «اشتقاق» در فرایند واژهسازی این زبانها، در ردیف «زبانهای اشتقاقی» معرفی شده است. در این مقاله سعی بر آن است تا با کندوکاوی عمیقتر، دو فرایند «ترکیب و اشتقاق» در دو زبان «فارسی و عربی» بررسی گردد و از این چشم انداز، به بررسی تطبیقی بین این دو زبان پرداخته شود. نتایج این تحقیق نشان میدهد که هرچند فرایندهای «ترکیب و اشتقاق» در هر دو زبان «فارسی و عربی» وجود دارد، مفهوم و درصد بهکارگیری هر فرایند، در این دو زبان، یکسان نیست
کلمات کلیدی: ترکیب, اشتقاق, واژه سازی, دستور تطبیقی, زبان فارسی, زبان عربی
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1188585/