جایگاه، هدف و شیوه بیان داستان (مثل) در شاهنامه فردوسی
محل انتشار: فصلنامه فنون ادبی، دوره: 10، شماره: 2
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 260
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_LIAR-10-2_003
تاریخ نمایه سازی: 7 اردیبهشت 1400
چکیده مقاله:
جایگاه ویژه مثل در فرهنگ ایرانی سبب توجه شاعران و نویسندگان بسیاری به این عنصر بلاغی شده است. حکیم ابوالقاسم فردوسی نیز همچون دیگر شاعران با آگاهی از قدرت اقناعی نهفته در مثل، در نامورنامه خویش به مناسبتهای گوناگون به داستانزنی (بیان مثل) روی میکند؛ اما مقام و موقع داستانزنیهای وی خاص است. در تحقیق حاضر کوشش شده است تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی نشان داده شود که فردوسی غالبا هنگام ناسازگاری و ناهمسویی آشکار یا پنهان حوادث داستان، قول، فعل یا رای شخصیتها با رای گوینده مثل از این شگرد بلاغی بهره گرفته و ظهور مثل بیشتر برای این است که سخنی، رویدادی، ماجرایی، تصمیمی، شرایطی یا نظر، باور و شیوه رفتاری تغییر یابد، و گوینده آن چنین تشخیص میدهد که اگر صلاحدید وی در قالب مثل که حاصل خرد جمعی پیشینیان است بیان شود، تاثیر بیشتری خواهد داشت. فرزانه توس همچنین از نقل این امثال اهداف گوناگونی نظیر تنبیه و تحذیر، بزرگداشت، خوارداشت و ... را دنبال میکند. مقاله حاضر با بررسی تکتک داستانزنیها در شاهنامه فردوسی نتایج یادشده را به دست داده است؛ نتایجی که کمترین سابقهای در حوزه پژوهشهای بلاغی شاهنامه ندارد و میتواند در شناسایی هرچه بیشتر هنر این شاعر بلندآوازه و سبک شاعری او موثر واقع شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
فریده وجدانی
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
مهدی کمالی
استادیار گروه فرهنگ نویسی فرهنگستان زبان و ادب فارسی، تهران، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :