سنجش سطوح توسعه یافتگی شهرستان های استان کردستان و ارتباط آن با مخاطرات انسانی

مقوله­ عدم توازن جریان­های سرمایه در بین مناطق مختلف جغرافیایی در جریان توسعه­یافتگی، موجب ایجاد شکاف و تشدید نابرابری منطقه­ای می شود که خود مانعی در مسیر توسعه و میل به توسعه­نیافتگی است. بدین­سان، پژوهش حاضر با هدف سنجش سطوح توسعه­یافتگی شهرستان­های استان کردستان و ارتباط آن با مخاطرات انسانی به بررسی این مهم پرداخت.  این تحقیق از نوع کاربردی و به روش توصیفی ـ تحلیلی بود.  برای سنجش سطوح توسعه یافتگی از مجموعه داده­های موجود در مرکز آمار استفاده شد. برای تعیین رتبه­بندی شهرستان­های استان کردستان از لحاظ سطوح توسعه یافتگی از روش ویکور، و تحلیل سلسله مراتبی استفاده گردید. یافته­ها نشان داد به ترتیب شهرستان­های کامیاران (۱)، سنندج (۲۱۱/۰)، دهگلان (۲۲۱/۰)، بیجار (۲۵۴۹/۰)، دیواندره (۳۴۲۵/۰)، قروه (۳۴۸۳/۰)، مریوان (۳۶۷۱/۰)، سروآباد (۴۸۶۰/۰)، سقز (۶۱۵۲/۰)، بانه (۹۰۶۰/۰) به ترتیب رتبه­های ۱ تا ۱۰ را از لحاظ توسعه­یافتگی به خود اختصاص دادند. در ارتباط با توسعه­یافتگی و مخاطرات انسانی نتایج حاصل از اولویت­بندی نقاط قوت، ضعف، فرصت­ها و تهدیدها و همچنین ارزیابی حاصل از ماتریس ارزیابی عوامل درونی و بیرونی نشان می­دهد که در جدول نقاط قوت S۱ یعنی بهره­گیری از ظرفیت­های زیرساختی، اقتصادی در افزایش شاخص­های توسعه در جدول نقاط ضعف W۱ یعنی افزایش ناپایداری اجتماعی در شهرستان به دلیل افزایش بیکاری، فقر و اعتیاد، در زمینه عوامل فرصت­ها O۱ یعنی بوجود آمدن حس مشارکت و همدلی در بین مردم جهت گسترش توسعه شهر و در زمینه تهدیدها نیز T۴ یعنی ایجاد فقر بالاترین وزن را به خود اختصاص دادند.

کلیدواژه ها:

Development ، Counties of Kurdistan province ، human hazards ، Vikor model ، AHP. ، توسعه یافتگی ، شهرستان های استان کردستان ، مخاطرات انسانی ، مدل ویکور ، تحلیل سلسله مراتبی.