ارائۀ مدل تصمیم‌گیری جهت تعیین سیستم مناسب برای ارتقای ایمنی راه‌های برون‌شهری با استفاده از سیستم استنتاج فازی

ایمنی ترافیک یکی از چالش­هایی است که در زمینه حمل­ونقل مطرح می­شود. عامل انسانی در بسیاری از گزارش­ها به عنوان عامل اثرگذار در رخداد تصادفات جاده­ای معرفی می­گردد. روش­های متنوعی جهت کنترل رفتار رانندگان و جلوگیری از انجام تخلفات وجود دارد. در یک دسته­بندی کلی می­توان این روش­ها را در دو دستۀ سنتی و نوین تقسیم­بندی نمود. در حال حاضر بحث استفاده از سیستم­های هوشمند به­شدت مطرح بوده و در بسیاری از موارد تصمیم­گیری در ارتباط با بکارگیری این سیستم­ها در راه­های مختلف تنها براساس قضاوت کلی صورت می­پذیرد. در حالیکه این سیستم­ها دارای مزایا و معایب متنوعی بوده و هر یک ممکن است در شرایط مشخصی دارای اولویت بکارگیری باشند. در این مقاله در نظر است تا 4 گزینه شامل : عدم نیاز به کنترل راه، کنترل راه با حضور پلیس، استفاده از دوربین­های ثابت جهت ثبت تخلفات و استفاده از سیستم‎های هوشمند ایمنی در راه با یکدیگر مقایسه شود. این گزینه­ها دارای تفاوت­های قابل توجهی به جهت محدودیت کاربرد، هزینه بکارگیری و تعمیر و نگهداری، میزان دقت و تناسب با مشخصات راه مورد نظر هستند. در اینجا با سیستم استناج فازی یک مدل تصمیم­گیری جهت انتخاب گزینۀ مناسب براساس 7 معیار توسعه داده خواهد شد. مدل پیشنهادی برای یک مطالعه موردی در استان کرمان جهت تعیین گزینه مناسب در 5 محور به کار گرفته خواهد شد. براساس نتایج تحقیق می‎توان گفت که استفاده از مدل پیشنهادی می­تواند در استفاده اصولی از انواع روش­های کنترلی جهت ارتقای ایمنی راه­ها با لحاظ کردن معیارهای مختلف فنی و اقتصادی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

ایمنی ، سیستم‎های حمل‎ونقل هوشمند ، فازی ، کرمان