بررسی نقش نمای اضافه و صامت میانجی در برخی از متون کهن

در زبان فارسی برای بیان اضافه موصوف به صفت یا مضاف به مضافالیه، نقش نمای اضافه (ـِ) به کار میرود. این نقش نما در هنگامی که به واژه مختوم به »های غیر ملفوظ« وصل شود، بایدهمراه با صامت میانجی به کار رود. بنابراین واژگان مختوم به »های ملفوظ« در هنگام گرفتن نقش نمای اضافه، نیاز به صامت میانجی ندارند. همچنین با توجه به نظر دستورنویسان و صاحبان بلاغت واژگان تا آنجا که ابهامی در کلام ایجاد نشود، نیاز به »نقش نمای اضافه« ندارند. در این مقاله به واژگان مختوم به »ها« در متون گوناگون پرداخته شده است و با بیان نکات دستوری و عروضی، به این امر پرداخته میشود که در چه مواقعی »نقش نمای اضافه« و »صامت میانجی« نیاز دارند و در نهایت معلوم میشود که برخی از واژگان مختوم به »ها« نیاز به نقش نمای ضافه ندارند و یادر هنگام گرفتن این نوع نقش نما، نیازی به صامت میانجی ندارند.

کلیدواژه ها:

نقش نمای اضافه ، های بیان حرکت ، اضافه ، متون کهن.