بررسی چالش های ناشی از محدودیت سوگ و داغدیدگی در بحران کرونا

سوگ و داغدیدگی پدیده ای است که در تمام جوامع انسانی وجود دارد، گرچه در میان فرهنگ های مختلف شکل متفاوتی دارد. هر سال تعداد زیادی ازمردم جان خود را در اثرعوامل مختلفی از دست می دهند. از دست دادن یکی از اعضای خانواده، بزرگ ترین بحرانی است که فرد باید با آن روبرو شود؛ بطوری که تاثیرات نا مطلوبی برکیفیت زندگی فردی و اجتماعی افراد داغدیده دارد و آرامش و نظم بازماندگان را برهم می زند و زندگی عادی افراد را مختل می کند؛ صرفا بر اثر گذشت زمان است که یک واکنش سازگارانه و انطباقی حاصل می شود. انکار فقدان در شروع سوگواری، راهی است که بسیاری از افراد در پیش می گیرند تا خود را موقتاً از واقعیت بسیار دردناک فقدان دور سازند. اما انکار، باید به پذیرش واقعیت بدل شود. افراد برای سوگواری شیوه ی خاص و فردی خودرادارند هر فقدان و از دست دادنی در واقع فقدان های چندگانه و متفاوتی را در بر دارد. باید دید که فردی که از دست رفته چه نقشی در زندگی داشته، تا بر اساس شناخت نقش های متفاوت سازگاری با فقدان صورت پذیرد. بیش از یک سال است که گسترش ویروس کرونا در سطح جهان، یک بحران جدی بین المللی پدید آورد.