بررسی «دعا» در مثنوی مولانا وفصوص الحکم ابن عربی

دعا یکی از مفاهیم کلیدی و اساسی در حوزه ارتباط انسان با خداست. دعا نتیجه وجه رحمانیت خداوند است وبراساس آیات قرآن کریم خداوند خود، انسان را به دعا کردن دعوت نموده است و تنها از این رو بنده امکان می یابد بهخداوند تقرب جوید وگرنه میان خالق و مخلوق هیچ سنخیتی نیست که بنده به او نزدیک شود.مثنوی معنوی و کتاب فصوص الحکم ابنعربی ازآثار بلند پایه ی ادبی و عرفانی هستند که مشحون از مسائل عرفانیمی باشند و میتوان برای شناخت حقایق عرفانی و معرفتی به آنها رجوع کرد و با تأمل در این آثار ادبی و عرفانیمی توان به مبانی معرفتی فراوانی دست یافت که عرفان اسلامی را پایه ریزی می کنند. در مقاله حاضر، مسأله دعا از منظرمولانا و ابن عربی در دو اثری که ذکر شد مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی معلوم می شود که دعا از اهمیتویژه ای برخوردار است و به تبیین مباحثی چون اهمیت دعا و عدم اجابت و به تاخیر افتادن دعا و شرایط استجابت وعوامل موثر در آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

دعا ، مثنوی معنوی ، مولانا ، فصوص الحکم ، ابن عربی