اثر شش هفته تمرین هوازی بر سطوح FNDC5، آیریزین و UCP-1 پلاسما موش های دیابتی شده با استرپتوزوسین

زمینه و هدف: هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر 6 هفته تمرین هوازی بر سطوح FNDC5، آیریزین و UCP-1پلاسما موش های دیابتی شده با استرپتوزوسین بود. روش شناسی: 32 سر رت (با وزن تقریبی 220-240 گرم و سن 9هفته) به چهار گروه: گروه کنترل، شم، دیابت و دیابت+تمرین تقسیم شدند. گروه تمرینی شش هفته و هفته ای پنج روز باشدت 70-60 درصد max2VO به تمرین روی نوارگردان پرداختند. برای ایجاد مدل دیابت، STZ با دوز 60 میلی گرم درکیلوگرم در ترکیب با بافر سیترات و 4/5PH به صورت درون صفاقی تزریق شد. سطوح FNDC5 و آیریزین و UCP-1 پلاسما موش ها با روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: سطوح FNDC5، آیریزین و UCP-1 در گروه دیابت نسبتبه کنترل کاهش معنی داری یافت (P=0/0001). از طرف دیگر سطح FNDC5، آیریزین و UCP-1 در گروهدیابت+تمرین با گروه دیابت افزایش معنی داری داشت (P=0/0001). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد مقادیرFNDC5، آیریزین و UCP-1 پلاسما در گروه تمرینی در مقایسه با گروه دیابت افزایش یافت. لذا به نظر می رسد تمرینهوازی به مدت 6 هفته میتوانند به واسطه تاثیر افزایشی روی فاکتور های وابسته پژوهش حاضر، یک عامل کنترل کنندهدر برابر بیماری دیابت باشد.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، FNDC5 ، آیریزین ، UCP-1 ، دیابت