رضا فراشبندی - دکتری فلسفه تعلیم و تربیت، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اصفهان (خوراسگان)، اصفهان، ایران
مهسا پورصابری - کارشناس ارشد گروه روانشناسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران
صفورا بهمنی - کارشناس ارشد گروه روانشناسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران
ابراهیم عبدلی - کارشناس ارشد گروه روانشناسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران

هدف از انجام این مقاله، نقش و جایگاه اميد درماني در روانشناسي مي باشد که با استفاده از منابع کتابخانه ای و بهروش توصيفي و تحليلي به نگارش درآمده است. در ابتدا مفهوم اميد درماني، فرایند اميد درماني، تکنيک های اميد درماني،کاربرد اميد داشتن در زندگي و نظریه هایي در زمينه اميد درماني مورد بحث قرار گرفت. یکي از راه های اميد درماني، اميد سازییا اميد یابي است. در سال های اخير، روان شناسان به اميد به عنوان یک نقطه قوت رواني نگریسته و معتقدند اميد و توجه بهاميد درماني مي تواند به سلامت رواني افراد کمک زیادی کند. در اميد درماني اگر اميد را جایگزین استرس و اضطراب کنيم،بسياری از بيماری ها کاهش مي یابد زیرا فقدان چنين حالتي باعث افزایش شرایط نابسامان رواني و در نتيجه ناخوشي هایجسماني انسان خواهد شد. اميد مانند دارو دارای اثرات بيولوژیک است و مي تواند روی کنترل درد و ناتواني بيماران تاثير مثبتداشته باشد و با ایجاد تغيير در حالات بيولوژیک بدن، درد را تعدیل کند و موجب احساس خوشایند در انسان شود. یافته هایپژوهشي نشان مي دهد افرادی که اميدواری بالاتری دارند، عزت نفس بيشتر، عملکرد بهتر و تعهد بيشتری نشان مي دهند.بنابراین، با توجه به مطالب ارائه شده، نقش و جایگاه اميد درماني مي تواند نقش موثر و بسزایي در بين افراد داشته باشدکه در این مقاله به بررسي ابعاد آن پرداخته شد.

امیددرمانی، روانشناسی