توسعه ی روستایی: مقایسه ی وضعیت ایران و كشورهای منطقه ی خلیج فارس

دستيابي به توسعه و بهبود كيفيت زندگي از آرمان هايي است كه همواره ذهن بشر را به خود مشغول نموده است. نظربه اينكه توسعه ي اقتصادي به تغيير برنامه ريزي شدهي ساخت توليد تأكيد دارد، به دليل كاهش سهم كشاورزي در توليد واشتغال، استراتژي هاي توسعه معمولاً بر صنعتي شدن سريع شهري و به زيان كشاورزي و توسعه ي روستايي منجر شده است.امروزه اقتصاددانان توسعه نسبت به مطلوبيت چنين تأكيد بيش از حد بر صنعتي شدن سريع ترديد دارند، بنابراين دهه ي1970 شاهد تحول قابل ملاحظه اي در طرز تلقي اقتصاددانان نسبت به توسعه بوده است به طوريكه عده ي بسياري توسعه يكشاورزي را امر ناگزير توسعه ي ملي مي دانند. در ايران نيز در حال حاضر حدود 24 درصد از جمعيت، ساكن مناطق روستاييمي باشد آنچنانكه ايران در ميان همسايگان خود جز كشورهاي با درصد بالاي جمعيت روستايي است؛ از اينرو برنامه ريزيجهت نيل به توسعه ي روستايي و افزايش رفاه ساكنان اين مناطق همواره مد نظر سياستگذاران بوده است. اين پژوهش بهمقايسه ي وضعيت ايران با كشورهاي منطقه ي خليج فارس شامل امارات، بحرين، عراق، كويت، عمان، قطر و عربستان براساس شاخص هاي توسعه ي روستايي پرداخته است. براي اين منظور متغيرهاي درصد جمعيت روستايي، ميزان اشتغال بخشكشاورزي، سهم ارزش افزودهي بخش كشاورزي از توليد، شاخص توليد غلات و شاخص فرآورده هاي دامي در نظر گرفته شد.نتايج نشان مي دهد كه ايران بعد از عراق دومين كشور براساس درصد جمعيت روستايي است. مهمترين يافته ي پژوهش ازطريق تركيب شاخص هاي مختلف روستايي نشان داد كه ايران از نظر بهره وري در مناطق روستايي وضعيت مناسبي نداردبه طوريكه بر اساس دو شاخص توليد غلات و فرآورده هاي دامي ضعيف ترين كشور در منطقه ي خليج فارس بوده است؛ بهبيان ديگر، هيچگونه تلاشي در جهت بهبود بهره وري در بخش روستايي ايران صورت نگرفته است.

کلیدواژه ها:

توسعه ي روستايي ، بهره وري ، ايران ، منطقه ي خليج فارس