ارتقاء حس تعلق در بافت های فرسوده و تأثیر معماری پایدار بر آن

امروزه با گسترش شهرنشینی و روند رو به رشد سنت گریزی و بی توجهی به بافت تاریخی شهرها، بافت های قدیمی به بافت فرسوده تبدیل شده اند، تعلق مکانی از لحاظ فرهنگی، منعکس کننده ي مؤلفه های اصلی حیات اجتماعی و فرهنگی می باشد و به بررسی عوامل ایجاد کننده حس تعلق به مکان می پردازد، با استفاده از معماري سبز و بومی که از شاخه هاي معماري پایدار می باشند، می توان این حس را در بافت هاي قدیمی و فرسوده ارتقاء بخشید. روش تحقیق در این مقاله توصیفی، تحلیلی می باشد، با هدف اینکه با استفاده از معماری پایدار، بتوان حس تعلق نسبت به مکان های قدیمی را در کاربران افزایش داد.

کلیدواژه ها:

حس تعلق ، بافت فرسوده ، معماری پایدار ، معماری سبز