بازتاب رحمت الهی در مثنوی نوظهورگلشنی بَردعی (سده نهم هجری)

یکی از صفات بارز خداوند متعال، «رحیمیت» اوست که در کنار «رحمانیتش» در قران بدان اشاره شده و از جملهراه هایی است که حق سبحان ، خود را بدان وسیله به بندگان خویش معرفی می فرماید. این نکته کلیدی قرآنی، از مهم ترینمفاهیم و موضوعاتی است که شاعران و نویسندگان اسلامی را واداشته که کلام خود را مزیِّن به این دو صفت حقّۀ حق تعالینمایند و ضمن بحث پیرامون آن ، از باب تعلیم هم به عوامل جذب رحمت الهی و همچنین نکاتی که این فیض ربّانی را ازانسان دور می سازد ، اشاره نمایند. از جمله ایشان ، ابراهیم گلشنی بَردعی ، شاعر عارفی است که در قرن نهم هجری میزیسته و با سرودن مثنوی «المعنویه الخفیه» در تقابل با مثنوی مولوی ، به شرح و تعلیم مضامین عرفانی اهتمام ورزیده است و در راستای سخن خویش ، از رحمت حق بهره جسته و مریدان خود را در جهت نیل به حقیقت ، راهنمایی نموده و آثار رحمترا برایشان بازگو می نماید. از آنجایی که مدت زیادی از معرفی این سراینده و آثارش نمی گذرد ، نگارنده برآن است که ضمننیم نگاهی به این منظومه ، بازتاب «رحمت الهی» را در در شعر این عارف بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

قرآن ، رحمت ، ابراهیم گلشنی بردعی ، مثنوی ، سده نهم هجری