مرور زمان در حقوق کیفری نوین ایران

؛«مرور زمان کیفري در حقوق ایران» موضوعی است که باتوجه به تحولات قانونیو نیازهاي قضایی موجود،براي مقاله حاضر انتخاب شده است.سوابق تاریخی مرور زمان در حقوق ایران، تغییرات قوانین مربوط به آن،بررسی نظرهاي موافق و مخالف دانشمندان، تحلیل مقررات فعلی و نتیجه گیري از بحث ها، عنوان بخشها وفصل هاي مختلف را تشکیل می دهد. نتیجه اي که نگارنده از بخش هاي مذکور در این رساله بدست آورده استضرورت تدوین و تصویب مقرارت مرور زمان کیفري وتوسعۀ آن در قوانین جزایی است.نقص مقررات جدیدمرور زمان کیفري و لزوم اصلاح و تکمیل آن، در بخش سوم تاحد امکان مورد توجه قرار گرفته است. مرورزمان عبارت است از انقضاي مدتی از تاریخ وقوع جرم یا تاریخ قطعیت حکم پس از آن، متهم دیگر قابلتعقیب و یا حکم دیگر قابل اجرا نخواهد بود. یکی از جهات عینی سقوط دعواي عمومی مرور زمان است کهبا توجه به مواد 106 و 109 قانون مجازات اسلامی 92 هم اکنون چهار نوع مرور زمان شناخته شده است کهعبارتند از مرور زمان شکایت ، مرور زمان تعقیب ، مرور زمان صدور حکم و مرور زمان اجراي مجازات. درقوانین ما مرور زمان در حدود ، قصاص، دیات پذیرفته نشده و تنها در جرایم تعزیري مورد شناسایی قرارگرفته است . مقررات مربوط به مرور زمان از قواد آمره بوده بدون استناد ذینفع یا حتی با در خواست وي بهادامه رسیدگی باید در صورت مواجه شدن با آن از رسیدگی یا اجراي حکم خودداري شود، قابل طرح در هرمرحله از دادرسی ، غیر قابل اسقاط از جانب طرفین ،ناظر بر نظم عمومی و غیر قابل تراضی طرفین است.

کلیدواژه ها:

گذشت زمان ، جرم ، مجازات ، زمان