منصور نفرحقیقی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران جنوب

شکافی که برای من موجود است، حاکی از فاصله ای است که بین وضعیت موجود با شرایط ایده آلی است که در ذهن دارم.من معتقد هستم معماری زمان حال که از آن به دوران معا صر تعبیر می شود با به کارگیری متغیر های طبقه بندی شده وبسیار زمینه گرا است و یا به صورت فرهنگ محلی عمل می کند و به خصوص در شهر تهران، برای یک طبقه ی موجود،یک کاراکتر جامعه، یک بخش از هنرمندان، یک بخش مذهبی گرایان و ... طراحی می شود. و ضعیت موجود، و ضعیت ایدهآلی نیست. وضعیتی که بر اساس یک بارگذاری فرهنگی خاص بر روی انسان ها طراحی شود. نکته ی مهم دیگر اینکه درسطح شهر فاقد مکانیست که فارغ از متغیر های آموزشی رایج ، طراحی شده باشد تا انسان دوره ی معاصر بتواند برای لحظهای درنگ کند و با رهایی از محیط بیرون و دغدغه هایش، لحظه ای آسوده باشد. من میخواهم این شکاف را پر کنم. من بهمورد پایه ای تری معتقد هستم. چیزی جهان شمول وجود دارد که در تمامی اذهان موثر است و فراتر از بخش فرهنگی،محلی، آموزش های طبقه بندی شده، مدل تربیتی، مدل درآمدی و ... عمل می کند و مربوط به بخشی از ناخودآگاه می شودو ساختار ذهن به گونه ای است که خودش می تواند تمثیل سازی کند. معماری قدرتی دارد که به صورت جهانی عمل کند.اعتقاد پایه ای من این است که یک هم داستانی بین ذهن ها در جامعه موجود است و ذهن بشر در یکسری الگوهای ریشهای یکسان است که بر مبنای آن ها می توان با هر نوع انسانی ارتباط برقرار کرد. به گونه ای که احساس کند با صحنه اییکپارچه مواجه است و در کل معتقدم مسدود سازی هایی که بین انسان ها است چه مذهبی و چه غیر مذهبی و فرهنگیومواردی از این دست، مسدود سازی های کاذبی هستند واین بدین معناست که می توان فراتر از این ها عمل نمود. آنچه کهدر صورت بازشناسی صحیح ، منجر به قضاوت های قطعی، عینی و دقیق (با معیار احساس) خواهد شد بدون تردید اینتعریف متفاوت از احساس نیازمند اثبات آن هم به شیوه ای منطقی، برای جهان کنونی است. برای این منظور، محوریتمقاله بر جستجوی چگونگی سازوکار احساس، برای فراهم کردن زمینه این اثبات، استوار می شود.

تحقق پذیري، احساس در معماري، کریستوفر الکساندر