نجمه خاتون میری - کارشناس ارشد مرمت اشیا فرهنگی و تاریخی، عضو هیئت علمی دانشگاه زابل

امروزه پیشرفت شهرها و تمایل به مدرن شدن بافت های شهری، منازل مسکونی و سایر مکان های عمومی نظیر مراکز خرید،مجموعه های تفریحی و غیره، منجر به اختلاف قابل توجهی بین بافت قدیمِ دارای ارزش تاریخی و فرهنگی با سایر بخش -های توسعه یافته یا در حال توسعه شهرها، از نظر ساختار ظاهری و امکانات موجود شده است. مسئله ای که بیش از همهاهمیت دارد گرایش به تخریب بافت های تاریخی و جایگزین نمودن آن با ساختمان ها و مجموعه های مدرن بوده که اغلب باهدف بهره بری اقتصادی اتفاق می افتد و این رویکرد روزبه روز در حال افزایش است. در این پژوهش به بررسی عواملتأثیرگذار در رهاشدگی و تخریب بافت های تاریخی با هدف ارائه راهکارهای مناسب جهت حفظ زندگی در این بخش ازشهرها، پرداخته شده استم برای کنترل و جلوگیری از تخریب بناها و بافت های تاریخی نیاز به همکاری پایاپای سازمانمیراث فرهنگی و شهرداری هاست. با مشخص نمودن محدوده دارای ارزش تاریخی و فرهنگی و نظارت شهرداری بر ساخت وسازها و پروژه های توسعه شهری، می توان تا اندازه زیادی بر حفظ بافت تاریخی شهرها کنترل داشت. آنچه مسلم است،ارتقاء سطح کیفی ساکنین و فراهم آوردن شرایط ایده آل اقتصادی و اجتماعی، نقش پررنگ تری را ایفا می کند که این امر جزدر سایه مدیریت شهری مسئول در پروژه های توسعه شهری برای تمامی بخش های شهر از جمله بافت قدیم محقق نمی شود.در کنار آموزش دادن به ساکنین این بخش از شهرها، فراهم نمودن امکانات برای تسهیل زندگی آنان، اشتغال زایی با تمرکزبر صنعت گردشگری نیز می تواند در کنترل مهاجرت و تخلیه بناهای تاریخی و به دنبال آن تخریب بافت تاریخی مؤثر باشد.توجه به گردشگری می تواند شرایطی را پدید آورد که ساکنین چنین محله هایی به ماندن دلگرم شده و در جهت حفظ میراثفرهنگی کوشا باشند.

بافت تاریخی، توسعه شهری، تخریب بافت تاریخی، توسعه گردشگری شهری