تأثیر زوج درمانی شناختی رفتاری بر صمیمیت زوجین

فقدان صميميت در روابط زوجين، ازدواج آن ها را بي ثبات نموده است. اين پژوهش با هدف بررسي تأثير زوج درماني شناختي رفتاري بر صميميت زوجين جوان انجام شده است. طرح اين پژوهش، نيمه تجربي با پيش آزمون، پس آزمون و پي گيري با دو گروه آزمايش و کنترل است. جامعه آماري پژوهش را کليه زوجين جوان متقاضي طلاق که 4 ماهه نخست سال 94 جهت اختلاف زناشويي به دادگاه مراجعه و به مرکز مشاوره مهرآفرين قوچان ارجاع داده شدند، تشکيل مي داد. نمونه آماري مورد نياز اين پژوهش که با استفاده از نمونه در دسترس انجام گرفت، به صورت تصادفي، انتخاب شدند. زوجين به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (10 زوج) و گروه کنترل (10 زوج) قرار گرفتند. زوج درماني شناختي رفتاري، براي گروه آزمايش در 10 جلسه 90 دقيقه اي اجرا و گروه گواه هيچگونه مداخله اي دريافت نکردند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه صميميت ازدواج بود. نتايج نشان داد که تفاوت ميانگين هاي تعديل شده پس آزمون دو گروه آزمايش و کنترل از نظر آماري معنادار (F=15231 و P=00005) و فرضيه پژوهش تأييد گرديد يعني زوج درماني شناختي رفتاري بر صميميت زوجين جوان تأثير دارد و 83 درصد واريانس نمرات کل باقي مانده متأثر از زوج درماني شناختي رفتاري مي باشد. ميزان توان آماري نيز يک بود که حاکي از ميزان دقت در کشف تفاوت هاي معنادار و حجم نمونه مناسب بود. در نهايت اجراي اين روش مداخله آموزشي و درماني را براي بهبود روابط زوجين و اقدامات لازم جهت پيشگيري از مشکلات زناشويي، ارتباطي و عملکردهاي مختلف خانواده توصيه مي گردد.