رسانه‌ و کنش‌گریِ دموکراتیک (امکان‌ها و محدودیت‌های دموکراسیِ رسانه‌محور)

اگر هدف از سیاست دموکراتیک مشارکت آگاهانة افراد در تعیین سرنوشت عمومی باشد، طبعاً رسانه به‌‌مثابة واسطة ارتباط حکومت و شهروندان اهمیت محوری می‌‌یابد. هم‌زمان، با توجه به تکثیر رسانه‌ای فزایندة اطلاعات در عصر مجازی شدن فرهنگ این مشکل اساسی برجسته می‌شود که آیا رسانه‌‌ای‌‌ شدن فزایندة «جهان‌‌ ـ زیستِ» معاصر به کنشی سیاسی و مترقی در زمینة تعمیق خودآیینی شهروندان می‌انجامد یا با توجه به فوران پیام‌‌ها در عصر رسانه‌‌های مجازی به سرگشتگی و بی‌‌تفاوتی سیاسی شهروندان و حتی سیاست تکنولوژیک/ الکترونیک معطوف‌‌ به کنترل شهروندان منجر می‌شود؟ مقالة حاضر درصدد است با بهره‌‌گیری از مزایای رویکرد «ساختار/ کارگزار» به بررسی این مشکل بپردازد و در این زمینه پس از بررسی دو رویکرد متقابل (دموکراسی مستقیم الکترونیکی در برابر پایان امر سیاسی در فرهنگ مجازی)، برداشتی از دموکراسی رسانه‌‌محور را به‌‌مثابة بدیل دموکراسی رایج مطرح می‌کند.

کلیدواژه ها:

رسانه ، ساختار/کارگزار ، دموکراسیِ از راه دور ، نظریه‌ی انتقادی ، فضای مجازی ، اینترنت