پیش بینی سازگاری عاطفی بر اساس سیستم های بازداری/ فعال سازی رفتاری در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر همدان

هدف: هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی سازگاری عاطفی بر اساس سیستم های بازداری/ فعالسازی رفتاری در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر همدان بوده است. در این مطالعه طرح پژوهشی از نوع همبستگی و جامعهی آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر همدان در سال تحصیلی 1398-1399 میباشد که بر اساس گزارش اداره آموزش و پرورش کل 5982 نفر میباشند. با استفاده از جدول برآورد نمونه کرجسی مورگان((1970، نمونه ای به حجم 375 نفر در نظر گرفته شد. بعد از مشخص شدن تعداد نمونه آماری، به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسش نامه سازگاری سینهاوسیگ((1993، کلارک و تیکز 1939) )، پرسشنامه بازداری/ فعالسازی کاور و وایت (1994)، استفاده و تحلیل داده ها در دو سطح آمار توصیفی و آزمون آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی همزمان) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های به دست آمده نشان داد که همبستگی سازگاری عاطفی و بازداری رفتاری -0/36، مقدار همبستگی سازگاری عاطفی و فعالسازی رفتاری0/48 میباشد که از نظر آماری معنادار است .(p 0/01) بر اساس نتایج این پژوهش فعالسازی رفتاری با بتای 0/41 بیشترین توان پیش بینی سازگاری عاطفی را داشته و رابطه آن با سازگاری عاطفی مثبت و معنادار است.بازداری رفتاری با بتای -0/18 سهم پایین تری در پیش بینی سازگاری عاطفی داشته و رابطه آن با سازگاری عاطفی معکوس و منفی میباشد

کلیدواژه ها:

سازگاری عاطفی ، سیستم های بازداری ، فعال سازی رفتاری