دیپلماسی در شاهنامه

با تأمل بر نقش ارتباطات در زندگی اجتماعی انسان ها می توان گفت که بشر همواره از گذشته های دور به شیوه های مختلف سعی در ایجاد ارتباط و دادن اطلاعات خود به دیگران کرده است. از این رو در تمام دوره ها و حکومت ها فرستادن پیام برای ایجاد ارتباط بین دولت ها رایج بوده است. ارتباط بین کشورها یا دیپلماسی به عنوان یک ابزار کارآمد و قابل انعطاف در سیاست خارجی زمینه ساز ارتقا روابط دولت ها و به تبع آن افزایش تفاهم میان ملت ها و ایجاد صلح و ثبات بین المللی است. در این جستار با روش تحلیلی توصیفی با محور قرار دادن واژه های خبر، پیغام و پیام و توجه به مفاهیم و ارکان فراگرد ارتباطی سعی شده است مضمون اخبار و پیغام ها با بررسی پیام رسان و ویژگی های او با ارائه مستندات شعری لازم تبیین شود. هدف این پژوهش بررسی تحلیلی عناصر ارتباطی به کار رفته در شاهنامه است. در بررسی واژگان ارتباطی در شاهنامه مشخص شد که دایره واژگان ارتباطی در شاهنامه محدود به خبر، پیغام، پیام، فرستاده و نامه (که همان پیغام یا پیام مکتوب ) بوده است.

کلیدواژه ها:

دیپلماسی ، خبر ، پیام ، فرستنده ، فرستاده و شاهنامه فردوسی