صلح در اندیشه فردوسی

صلح از نعمت هایي است که خداوند برای رشد و توسعه جوامع انساني به بشر ارزاني داشته است. در طول تاریخ و در فرهنگ ها و اندیشه های مختلف نیز صلح مورد توجه و تأمل بنیادین قرار گرفته و دیدگاه های گوناگوني درباره آن ارائه شده است. مقاله ی حاضر با اتخاذ روشي توصیفي _تبییني مي کوشد تا ضمن واکاوی زمینه های تحقق صلح پایدار نزد متفکران و مکاتب گوناگون، بررسي نماید که با توجه به جایگاه مفهوم صلح در آموزه های ایران پیش از ورود اسلام و پس از آن، این مفهوم در اشعار فردوسي دارای چه جایگاه و مصادیقي است؟ یافته های پژوهش نشان مي دهد که در شاهنامه اگرچه جنگ اکثراً وسیله ای برای از بین بردن بي عدالتي و بي انصافي و بدی و ناپاکي ها باشد، صلح واسطه ی مهم حل مشکلات به خصوص در بین دولت ها و کشورها و گروه های اجتماعي است.

کلیدواژه ها:

صلح ، صلح خواهي ، فرهنگ ایراني ، فردوسي