بررسی قرآنی و روایی فضایل اخلاقی در شاهنامه با تأکید بر داستان رستم و اسفندیار

رستم و اسفندیار داستان داستانهای این شاهنامه عظیم است که هم به لحاظ طرح و پرداخت و ساختار داستانی و هم از جهت محتوا و بن مایه های عمیق انسانی بسیار قوی است. فردوسی داستان رستم و اسفندیار را با پیش درآمدی آغاز می کند که در آن طبیعت را شریک رنجهای رستم و اسفندیار می سازد و آن گاه به نظم اصل داستان می پردازد که به شیوه همیشگی او، متین، موجز، رسا، کامل و پرشور و با هیجان می نماید. فردوسی آرام آرام و با منطقی روشن و معقول، مقدمات داستان را فراهم می آورد و آن را به تدریج به نقطه اوج حادثه ای کم نظیر می رساند. فردوسی ریشه ستیز و درگیری رستم و اسفندیار را در برخی از خصلتهای حیوانی انسان بیان کرده است. او از زبان قهرمانان داستان و همچنین با نتیجه گیری های خود که ریشه در آموزه های اصیل دین مبین اسلام – قرآن و سنت - دارد و نیز با توجه به موقعیت ها و صحنه های مختلف داستان، به طرح مسائل و موضوعات اعتقادی معرفتی و بیان سجایای اخلاقی از قبیل: ایمان به خدا و نیایش به درگاه او، حقانیت مرگ، کردار و عمل، خرد و خردمندی، شکر و سپاس، توبه، گفتار سنجیده، عدل و داد، صبر و شکیبایی در برابر مصیبت پرداخته است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، رستم ، اسفندیار ، قرآن