میلاد حاجی زاده - کارشناسی ارشد حسابداری، مشگین شهر، ایران

طی دو دهه اخیر، رقابت تجاری و ضهور فن آوری های جدید اطلاعاتی، منجر به پر رنگ تر شدن اهمیت دارایی های نامشهود به عنوان مهمترین عامل در ارزشگذاری شرکت ها شده است. اندازه گیری و گزارشگری دارایی های نا مشهود یکی از موضوعات جذاب برای محققان حسابداری است و این جذابیت با افزایش تفاوت بین ارزش دفتری و ارزش بازار شرکت ها بیشتر شده است. نگرانی ها در مورد عدم شناسایی دارایی های نامشهود، در خال افزایش است. این نگرانی ناشی از ماهیت محافظه کارانه معیارهای شناسایی دارایی و نگرانی ها در مورد قابلیت اتکا استانداردهای اخیر حسابداری است. با مروری بر گذشته این نکته قابل اذعان است که در قرن بیستم، اقتصاد مبتنی بر صنعت بود. در این قرن هر شرکتی و هر کشوری مه دارایی های فیزیکی و سرمایه های مادی و مشهود بیشتری داشت ثروت بیشتری تولید می کرد. اما قرن 21 اقتصاد مبتنی بر دانش است. به عنوان نمونه ستارامن و همکاران (2002) به نقل از کندریک یکی از اقتصاد دانان آمریکایی بیان می کند که در سال 1925 نسبت به دارایی های نامشهود به دارایی های مشهود 30 به 70 بود. اما در دهه 1990 به نسبت 63 به 37 افزایش یافت. استیوارت (1997) سرمایه انسانی را مهمترین دارایی سازمانی تلقی می کند. بنابراین انتظار می رود شرکت هایی که از سرمایه فکری و انسانی بالاتری برخوردارند عملکرد مالی آنها نیز بالاتر باشد. آثار سرمایه انسانی بر عملکرد واحد تجاری در شرکت های خدماتی بسیار مهم تلقی می شود زیرا این شرکت ها بیشتر بر ظرفیت ها و منابع نامشهود متکی هستند. نتایج تحقیق حاضر نشان داد سرمایه فکری بر بهبود عملکرد مالی در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران تاثیر معناداری دارد.

سرمایه فکری، عملکرد مالی، شرکت های گذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران