کنشگری مورخ در گزارش وقایع تاریخی؛ بررسی مقایسه‌‌ای روایت سقیفه در تاریخ طبری و تاریخ بلعمی

دانش روایت‌‌شناسی، امکانی است برای پژوهشگران تاریخ در بررسی و نقد روایت‌‌های مختلف تاریخی و درک آنها. این دانش با بررسی عناصری چون زمان در قالب نظم، تداوم (دیرش) و بسامد و نیز بررسی شخصیت و شخصیت‌‌پردازی، زاویۀ دید و کانونی‌‌شدگی، سطوح معنایی و... در فهم روایت به محقق کمک شایانی می‌‌کند. پژوهش حاضر با بررسی مقایسه‌‌ای روایت سقیفه در تاریخ طبری و تاریخ‌نامۀ طبری(بلعمی) با استفاده از روش نقد روایت‌‌شناسانه از جهتِ تداوم یا دیرش زمانی و بسامد، به بررسی تفاوت این روایت‌‌ها از یک واقعه می‌‌پردازد و نشان می‌‌دهد که طبری با استفاده از بسامد مکرر و ارائۀ شش روایت از سقیفه امکان بازنمایی ابوبکر و عمر را به عنوان کانون روایت فراهم کرده است و در همین حال برخی از صداهای حاضر در سقیفه را نیز حذف می‌‌کند. بر خلاف تاریخ طبری، تاریخ بلعمی با افزودن بر تداوم زمانی روایت، امکان گنجاندن شخصیت‌‌های بیشتری در روایت سقیفه را مهیا کرده است و بدین‌ترتیب ضمن افزودن به صداهای موجود در روایت، مطالبی را در روایت سقیفه وارد می‌‌کند که در روایت طبری وجود ندارد و اصولاً جزء صداهای خاموش به شمار می‌‌رود. بلعمی با این کار ضمن به چالش‌کشیدن روایت دو قطبی طبری، صدای طرفداران علی(ع) و عباس عموی پیامبر را در روایت سقیفه وارد می‌‌کند. به‌این‌ترتیب روایت‌‌های بلعمی و طبری از سقیفه را می‌‌توان روایت‌‌هایی مستقل از هم به حساب آورد، روایت‌‌هایی که نشان می‌‌دهند مورخان در مقام کنشگران تاریخ عمل می‌‌کنند.

کلیدواژه ها:

روایت‌‌شناسی ، زمان در روایت ، تداوم زمانی ، سقیفه ، تاریخ طبری ، تاریخ بلعمی