غیر امنیتی کردن مسائل اجتماعی؛ مطالعه موردی شهر تهران

غیر امنیتی کردن یکی از سه انگاره‌ اصلی مکتب کپنهاگ است که مکمل نگاه «توسعه‌ای و تعمیقی» این مکتب به امنیت می‌باشد. این انگاره به‌طورکلی با تأکید بر نقش «زبان»، به بررسی چگونگی ظهور، تکامل و حل‌وفصل مسائل و موضوعات امنیتی می‌پردازد؛ به‌گونه‌ای که با نزدیک شدن به آموزه‌های نظریه‌ سازه‌انگاری، امنیت را به‌عنوان پدیده‌ای متکی بر ذهن افراد و فعالیت زبانی آنان، تلقی می‌کند. کنش بیانی در مکتب پاریس نیز به‌گونه‌ای بر امنیتی کردن یا غیرامنیتی کردن مطرح است. با مرور این دو مکتب و مهم‌ترین آراء نظریه‌پردازان آن برای غیرامنیتی کردن مسائل اجتماعی به این پرسش پرداخته می‌شود که مدل فرآیند غیر امنیتی کردن مسائل اجتماعی امنیتی‎شده  بر اساس نظریات مکتب کپنهاگ و پاریس در شهر تهران چیست؟ در همین راستا در این پژوهش ابتدا به بررسی مباحثی همچون امنیت، نظریه‎های امنیتی و تهدید پرداخته‌ شده و سپس عوامل مؤثر و نقش­آفرین در امنیتی شدن یک موضوع (پدیده) به روش توصیفی – تحلیلی با روش جمع­آوری داده­های اسنادی و کتابخانه­ای و همچنین روش تجزیه‌وتحلیل کیفی و مباحثه­ای با تعداد ده نفر از نخبگان اطلاعاتی و امنیتی مورد واکاوی قرار گرفته است. برای نتیجه نیز جدولی بر اساس کنش بیان آستین و ترکیب آن با فرایند امنیتی‎سازی تشریح‎شده در مکتب کپنهاگ، پیشنهاد گردید که می‌تواند کارساز باشد.

کلیدواژه ها:

امنیتی کردن ، مکتب پاریس ، مکتب کپنهاگ ، امنیت اجتماعی ، تهران