علّت برگزیدن تخلص شاعران در سبک خراسانی

سبک ادبی خراسانی، سبک و شیوه شاعران خراسان و فرارود بود که از اوایل سده چهارم تا میانه های سده ششم هجری کاربرد داشت. نخستین شعرهای زبان فارسی به این سبک سروده شده اند. این سبک از لحاظ زمانی دوره سامانیان وغزنویان- سلجوقیان تقسیم می شود. در دوره سامانیان، سادگی بیان و کهنگی تعبیرات و اصطلاحات مشخص است. غلبه واژگان فارسی بر عربی و توجه به توصیفات طبیعی، ساده و محسوس از ویژگیهای شعر این دوره محسوب میشود. موضوعاتی که در شعر این دوره مطرح میشود اغلب معتدل و دور از اغراق هستند. تغزلات عاشقانه، پند و اندرز، حکمت با شیوه ای شاعرانه و نه عالمانه نیز از مشخصات این دوره به شمار میروند. از قالب های مهم در این عصر میتوان به قصیده و مثنوی اشاره نمود. در قصیده معمولاً موضوع مدح، هجو و تغزل است و در مثنوی تمثیل، داستان و حماسه بیان میشود. در سبک این دوره افزون بر قصیده و مثنوی، برخی قالبهای تازه مانند ترجیع بند ، ترکیب بند ، قطعه و مسم نیز به کار رفته است. دراین تحقیق به بررسی این که در سبک خراسانی چگونه برای خود تخلص برمی گزیدند و علت آن چیست، پرداخته شده و جنبه های گوناگون آن مورد تحقیق قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

سبک خراسانی ، اسم ، تخلّص ، کنیه ، لقب