یک داستان و چند راوی بینامتنیتِ( داستانِ سه» ماهی در بِرکه« وتحلیلِ هرمنوتیکی آن)

داستان ها بیشتر محملی برای بیان مفاهیم عمیق انسانی هستند. بسیاری از داستان ها ریشه در تاریخ دارند. یک نمونه از همین داستان ها، داستان معروفِ »سه ماهی در آبگیر یا دریاچه« است که به دلیل ریشه های تاریخی اش-در طول زمان- راویانی چند، آن را روایت کرده اند. نگارنده کوشیده است تا در این پژوهش، همین داستان را-که درحقیقت، اصل آن درکلیله و دمنه بوده و بعد از قرن ها احتمالا با تحریفاتی به دست ما رسیده است- با استفاده از اهرم های بینامتنیت، مورد بررسی و تحلیل سبک شناسانه قرار دهد.اما نه آن سبک شناسی5 بسامد محوری که در آن، تنها به شمارش کردن5 چند واژه ی مترادف و چند جمله متشابه اکتفا می کنند. بلکه سبک شناسی5 پیشرفته ای که صورت و معنی را هماهنگ، می بیند و می کاودهرچند؛و تا حدودی ریشه در سنتِ ادبی ما دارد، با دانش های جدید: از قبیل جامعه شناسی و روانشناسی و زبان شناسی... هم در ارتباط است. نگارندهدر مسییر این پژوهش علمی و ادبی... به نکاتی بدیع یا کمتر گفته شده هم دست یافته است. اوروایت هایی که آبشخور تمامی5 شان یک داستان است را به گونه ای تطبیقی، با یکدیگر مورد مطالعه قرار داده و به این واقعیت رسیده است که- جدای از» نصراالله منشی « که ویژگی های سبکی او در نثر کلیله بر اهل ادب پوشیده نیست-تنها یک راوی توانسته است با استفاده از گشتارهای کمّی و کاربردی، و با تکیه بر هرمنوتیک، متن5 مورد نظر را- همچون رایتی و چراغی- برافرازد و برافروزد. و روایتی شایان تر و فربه تر از دیگران را ارائه دهد. و او کسی نیست جز مولانا، که تأویل های حکیمانه اش در جای جای5 مثنوی شریف، قابل مشاهده است. نگارنده، در نهایت- یعنی در پایان همین مقالت-بینامتنی خود را نیزکه با تکیه بر اشتراکاتِ معنایی روایت های مورد نظر، و باساختاری نسبتا جدید سامان یافته، آورده است.