بررسی سبک آذربایجانی و شاخصهای آن در ادبیات(با تکیه بر نمود سبک آذربایجانی در مجموعه زیتون ایشیغیندا اثر دکتر ودود دوستی)

نامگذاری سبک اواخر قرن پنجم تا اوایل قرن هفتم میان محققان و سبک شناسان با اختلافنظر همراه است. بسیاری از عناصر شعری سبک عراقی ابتدا در اشعار شعرای آذربایجان همچون ابوالعلای گنجه ای، نظامی، خاقانی و مجیرالدین بیلقانی مطرح شده است. در ادبیات آذربایجان، مکتب5 مراغه به عنوان نقطه عطف تاریخ، از زمان خواجه نصیرالدین طوسی و تأسیس رصدخانه با حضور بزرگان علم و ادب و عرفان در مراغه، همچون سهروردی، فخر رازی، مجدالدین جیلی، شمس تبریزی، عبدالقادر غیبی و... انوار خود را تقدیم ساحتِ فلسفه و ادبیات نموده است که تلألؤ آن را در شعر اوحدی مراغه ای و دخیل، قلم زین العابدین مراغی (تئوریسین مشروطه)، نظم افسانه های بولود قاراچورلو (سهند)، اندیشه استاد حیدرعباسی (باریشماز) و میراثدار ادبیات آذربایجان، ودود دوستی (ایلقار) می یابیم. مضامین بکر، چندلایه ای و چندصدایی بودن، پرسپکتیوی بودن، سمبل سازی، آشنایی زدایی، تخیل نو و بدیع، زبان فاخر، ساختار شعری محکم، تجارب آنی شاعر، هستی شناسی فلسفی به همراه اندیشه های غنی اجتماعی و ادبی از ویژگی های منحصربه فرد شعر ودود دوستی است. موضوعیت داشتن زبان، به همراه استفاده ساحرانه از »جادوی مجاورت« در کلام وی، تشخص دیگری است که در کمتر شاعری میتوان یافت.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، شعر ، سبک شناسی ، سبک آذربایجانی ، مکتب مراغه ، ودود دوستی.