سطحبندی سکونتگاههای روستایی شهرستان ساوه از نظر میزان محرومیت و درجه توسعهیافتگی با استفاده از شاخص ناموزون موریس
عنوان مقاله: سطحبندی سکونتگاههای روستایی شهرستان ساوه از نظر میزان محرومیت و درجه توسعهیافتگی با استفاده از شاخص ناموزون موریس
شناسه ملی مقاله: JR_GEOIAU-10-2_023
منتشر شده در در سال 1397
شناسه ملی مقاله: JR_GEOIAU-10-2_023
منتشر شده در در سال 1397
مشخصات نویسندگان مقاله:
مجتبی رسولی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
علیرضا استعلاجی - استاد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مجید ولی شریعت پناهی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
مجتبی رسولی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
علیرضا استعلاجی - استاد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
مجید ولی شریعت پناهی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده علوم انسانی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده با وجود سابقه برنامهریزی توسعه در ایران، نابرابریهای منطقهای در روستاهای کشور مشهود است. بحث نابرابری توسعه در میان روستاها از موضوعاتی است که اخیراً در فرهنگ برنامهریزی منطقهای مطرح شده است و هنوز در کشور ما جایگاه چندان مشخصی ندارد. بررسی جنبههای مختلف اقتصادی - اجتماعی، محیطی و ... مناطق و تحلیل آنها به صورت نسبی بیانگر میزان برخورداری، سطح رفاه و توسعه یافتگی آنها میباشد. نابرابریهای توسعهای که به دلایل متعددی نظیر دلایل تاریخی، طبیعی، دموگرافیکی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی و ... ایجاد میشوند رشد ناهمگون و نامتعادل میان نواحی را سبب خواهند شد. تعیین و اندازهگیری سطح توسعهیافتگی سکونتگاههای روستایی میتواند، موقعیتها و نارساییهای موجود را مشخص کند. همچنین، پرداختن به علل عقب ماندگی و شناخت بخشهای توسعه نیافتهی برخی مناطق باعث میشود، برنامه ریزان در تخصیص بهینه اعتبارات و حرکت به سوی عدالت اجتماعی که از جمله هدفهای برنامه برای برطرف کردن ناهماهنگیهای توسعه بین روستاها میباشد، توفیق یابند. از طرف دیگر، شناخت وضعیت برخورداری روستاها، مسئولان برنامهریزی ناحیهای را قادر میسازد تا در سیاستگذاریها اصلاحات لازم را به عمل آورند. هدف از این تحقیق شناسایی میزان برخورداری و محرومیت دهستانهای شهرستان ساوه با استفاده از مدل موریس میباشد. روش گردآوری اطلاعات از روش مطالعه کتابخانهای و اسنادی و تحلیل دادههای آماری بوده که نهایتاً منجر به سطح بندگی سکونتگاههای روستایی از نظر میزان محرومیت و درجه توسعهیافتگی میباشد. بر اساس نتایج حاصل از تحقیق سطح توسعهیافتگی دهستانهای شهرستان ساوه در بخشهای مختلف متفاوت میباشد. اما در بیشتر بخشها توسعه یافته ترین دهستان طراز ناهید و توسعه نیافته ترین دهستان شاهسونکندی میباشد.
کلمات کلیدی: واژگان کلیدی: توسعهیافتگی, محرومیت, دهستانهای ساوه, شاخص ناموزون موریس
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1165367/