حسن نیت در مذاکرات پیش قراردادی

مذاکرات مقدماتی به گفتگوهایی اطلاق می شود که طرفین با امید بستن قرارداد، در راستای تعیین حدود و شرایط قرارداد به آن می پردازند. در واقع مذاکرات مقدماتی دورانی ضروری جهت انعقاد قرارداد می باشد، که در آن طرفین یک قرارداد تبادل نظر نموده و با دیدگاه های یکدیگر آشنا می شوند. با توجه به حاکمیت اصل آزادی بر دوران مذاکرات پیش قراردادی طرفین در ادامه دادن به گفتگوها و یا خروج از آن اختیار دارند. در رابطه با مبنای مسئولیت پیش قراردادی، اصل حسن نیت، اولین و مهمترین مبنای مسئولیت است که بر طبق آن طرفین ملزم به ارائه اطلاعات صحیح و عدم قطع مذاکرات می باشند. مسئولیت کسی که از گفتگوها بدون حسن نیت خارج شده است، جهت حمایت از زیان دیده قابل بررسی می باشد، هرچند در خصوص ماهیت چنین مسئولیتی اختلاف نظر می باشد ولی در اکثر نظام های حقوقی بین الملل و ایران مسئولیت پیش قراردادی را در مقرراتشان پیش بینی کرده اند. پژوهش پیش رو با روشی توصیفی - تحلیلی در نظر دارد نقش حسن نیت را در دوره مذاکرات پیش قراردادی مورد بررسی قرار دهد و به اجمال می توان گفت تعهد به اصل حسن نیت در ایجاد تحمیل مسئولیت قراردادی یکی از مؤثرترین روش های کنترل و تحدید اصل آزادی مذاکرات می باشد.

کلیدواژه ها:

مذاکرات پیش قراردادی ، اصل آزادی مذاکره ، اصل حسن نیت ، مسوولیت پیش قراردادی