بررسی میزان شیوع بی دندانی در شهرجاجرم خراسان شمالی در سالهای 1390-1389

پیشینه: نتیجه نهایی پوسیدگی دندان و بیماری‌های پریودنتال، بی‌دندانی است. آمار بالای بی‌دندانی در ایران نشاندهنده وضعیت نامطلوب سلامت دهان و دندان جامعه و آگاهی ناکافی افراد جامعه از بهداشت دهان و دندان است. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع بی دندانی در شهر جاجرم در سال های 1390-1389 بود. روشها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 560 نفر از جمعیت شهر جاجرم به روش خوشه ای تصادفی مورد مطالعه قرار گرفتند. متغیرهای مطالعه در پرسشنامه شامل سن، جنس، شغل، میزان تحصیلات، بهداشت فردی، وضعیت درآمد و عادات خاص بود که میزان بی دندانی در هر یک از متغیرها مشخص گردید. جهت بررسی تفاوت بین گروه‌های مطالعه از آزمون Chi Square استفاده شد. سطح معنی داری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. نتایج: از میان 20,000 نفر جمعیت شهر جاجرم، 560 نفر (322 زن و 238 مرد) مورد مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی افراد شرکت‌کننده در مطالعه 28/02 ± 5/11 بود. 42/5% و 57/5% از مردان و زنان شرکت کننده دارای دندان غائب بودند و بی‌دندانی در 86/9%از افراد شاغل و  70/8% از کارمندان مشاهده شد. همچنین ارتباط آماری معناداری بین متغیرهای جنس، شغل، میزان تحصیلات، بهداشت فردی، عادات خاص و وضعیت درآمد وجود داشت. نتیجه گیری: شیوع بی دندانی در شهر جاجرم در سال های 1390-1389، 71.4% بود.با توجه به نتایج مطالعه کنونی، برنامه‌ریزی‌های پیشگیرانه در زمینه پیشگیری از بی‌دندانی، جایگزینی دندان‌های از دست رفته و آموزش اصول پیشگیری از پوسیدگی و بیماری‌های پریودنتال با استفاده از روش‌های مؤثر به منظور جلوگیری از بی‌دندانی ضروری است.  

کلیدواژه ها:

بی دندانی ، پوسیدگی ، اقدامات پیشگیرانه