اثربخشی روان درمانی انگیزشی بر سخت رویی و سازگاری اجتماعی پسران بی سرپرست

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی انگیزشی بر سخت رویی و سازگاری اجتماعی پسران ی سرپرست صورت گرفت. روش پژوهش شبه آزمایشی و در قالب پیش آزمون پس آژمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پسران بی سرپرست تحت پوشش بهزیستی مشهد در بهار 1399 بود. به منظور انتخاب نمونه از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد. بدین ترتیب از بین کسانی که داوطلب بودند (10 نفر ) و معیارهای ورود به پژوهش را داشتند (47 نفر) به صورت تصادفی 30 نفر انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) جایگزین شدند. معیارهای ورود به پژوهش عبارت بود از سن 14 تا 18 سال داوطلب بودن و کسب نمره پایین (یک انحراف معیار کمتر از میانگین ) در پرسشنامه سازگاری اجتماعی. روان درمانی انگیزشی به مدت 8 جلسه (هر هفته یک جلسه به مدت 90 دقیقه ) روی گروه آزمایش اجرا شد، در حالیکه گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش پرسشنامه سازگاری اجتماعی و پرسشنامه تاب آوری بود که اعضای هر دو گروه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون، آن را تکمیل کردند. نتایج بدست آمده از تحلیل کواریانس نشان داد، روان درمانی انگیزشی به طور معناداری منجر به افزایش سازگاری اجتماعی و سخت رویی پسران بی سرپرست شده بود. نتایج حاصل از این پژوهش می تواند راهگشای مشاوران و درمانگران در کمک به پسران بی سرپرست باشد.

کلیدواژه ها:

روان درمانی انگیزشی ، سخت رویی ، سازگاری اجتماعی